ΑΠΟΛΥΣΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗ.....

Θα σας πώ μια ιστορία, την δική μου ιστορία.

Δούλευα σε ένα κομμωτήριο για περίπου 6 χρόνια στην Αθήνα, έμαθα πολλά σε αυτό το μαγαζί, ήταν το δεύτερο μαγαζί που δούλευα όταν τελείωσα την σχολή. Πέρασα πολύ όμορφα εκεί. Η τότε αφεντικίνα μου μου ξηγήθηκε πολύ ωραία. Πέρσι το καλοκαίρι της είχα πεί ότι:" θα σταματήσω από την δουλειά γιατί θα μετακομίσω αρκετά μακρυά γιατί θα παντρευτώ σε κανα χρόνο και θέλω να συζήσω με αυτόν τον άνθρωπο που έχω σχέση". Το δέχτηκε. Την είχα ενημερώσει 1 μιση μήνα πριν φύγω για να βρεί κοπέλα να με αντικαταστήσει. Τελικά δεν είχε βρεί, αλλά έφυγα ήσυχη γιατί πίσω άφηνα άλλα 2 κορίτσια που ξέραν την δουλειά.

Και έρχομαι Ανατολική Αττική. Μετακόμισα από το πατρικό μου. Φτιάξαμε το δικό μας σπίτι με τον σύντροφό μου και παράλληλα έψαχνα για δουλειά. Βρήκα πολύ εύκολα. Η οικομική κρίση δεν είχε χτυπήσει ακόμη την πορτα στο δικό μου επάγγελμα. Ήταν ένα μικρό σχετικά κομμωτήριο που δούλευε με την γειτονιά περισσότερο. Πήγα, με δοκίμασε η κοπέλα και μετά μιλήσαμε, της είπα ότι ασχολούμαι και με το μανικιούρ-πεντικιούρ και ενθουσιάστηκε. Ήμουν το τέλειο πακέτο 2 σε 1. (Και εγώ αισθάνομαι πολύ τυχερή γι'αυτό το πλεονέκτημα που έχω.) Συζητάμε για το οικονομικό, εντάξει τα λεφτά που μου πρόσφερε ήταν τα ίδια που έπαιρνα Αθήνα (δεν ήθελα κάτι τέτοιο, άξιζα παραπάνω πιστεύω μετά από τόσα χρόνια δουλειάς τα 600 ευρω είναι λίγα) αλλά μου είχε πεί αυτά θα είναι για αρχή μέχρι να σε μάθει ο κόσμος και να δούμε πώς θα τα πάς γενικά. Της είχα πεί θα το σκεφτώ και θα σου απαντήσω σε λίγες μέρες. Το συζήτησα με τον αρραβωνιαστικό μου και τελικά αποφάσισαμε από κοινού να πάω σε αυτό το κομμωτήριο. Άλλωστε είχα ψάξει και αλλού αλλά απάντηση δεν πήρα ποτέ και τα λεφτά που δίναν ήταν πολύ πιο λίγα. Άλλωστε αργότερα θα μου έδινε παραπάνω, όπως μου είχε πεί.

Ξεκίνησα τον περασμένο Σεπτέμβρη με πολύ όρεξη για δουλειά, να γνωριστώ με τα άτομα που θα δούλευα, να γνωριστώ με τον καινούργιο κόσμο στην καινούργια πόλη που μετακόμισα, να μάθω καινούργια πράγματα. Τον επόμενο μήνα μου ανακοινώνει η κοπέλα ότι είναι "έγκυος". Χάρηκα πολύ γιατί το ήθελε και προσπαθούσε αρκετό καιρό. Έλα όμως που είχε δύσκολη εγκυμοσύνη και έλειπε αρκετές μέρες από το μαγαζί και όλη η δουλειά έπεφτε σε μένα γιατί το άλλο παιδί που είχε (ο κουνιάδος της) μόνο αντρικά κουρέματα έκανε. Δεν μπορώ να πώ αυτό με βοήθησε πολύ, με έκανε να καταλάβω ότι μπορώ και έχω την δύναμη να ανοίξω και ένα δικό μου κομμωτήριο. Περίμενα όμως και μια κίνηση από αυτήν. Να μου έδινε αυτό το παραπάνω που μου είχε υποσχεθεί. Τίποτα όμως δεν πήρα.

Περάσαν οι μέρες, οι μήνες και γέννησε. Έκατσε 40 μέρες για να ευχαριστηθεί και να φροντίσει το μωρό της (και καλά έκανε). Όλο το καλοκαίρι πάλι μόνη να προσπαθώ να βγάλω την δουλειά και να παλεύω με το καθημερινό άγχος μην γίνει καμιά στραβή και φύγει καμιά πελάτισσα δυσαρεστημένη. Παράλληλα να κάνω και τις ετοιμασίες για τον γάμο. Ένα συνεχές τρέξιμο, αρκετή κούραση και ανταβοιμή για όλα αυτά καμιά. Ούτε καν σαν σκέψη. Ούτε ένα "ευχαριστώ" για την προσπάθεια σου. Ούτε καν αυτό. Είχα χαθεί από όλους και από όλα. Δεν είχα κουράγια. Ήθελα επειγόντως να φύγω διακοπές. Να έρθει η μέρα του γάμου και μετά να φύγω... Να ξεκουραστώ... Και σωματικά και ψυχικά. Να αφιερώσω λίγο χρόνο σε μένα, στον άντρα μου...

'Ηρθε εκείνη η μέρα. Τελειώσαν οι ετοιμασίες. Τελειώσαν όλα τα δύσκολα που είχα φορτωθεί τον τελευταίο καιρό. Όλα ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου και τα κατάφερα. Βγήκα ΝΙΚΗΤΡΙΑ. Παντρευτήκαμε και φύγαμε για λίγες μέρες στην όμορφη Κοζάνη, μας φιλοξένησε στο σπίτι της μια καλή φίλη γιατί από οικονομική άποψη είμασταν αλλά και είμαστε πολύ χάλια. Να είναι καλά. Για 15 μέρες είχα άδεια. Στην Κοζάνη καθήσαμε πολύ λίγο γιατί ο άντρας μου επιτέλους μετά από πολύ καιρό θα έπιανε δουλειά. Γιατί όλο το καλοκαίρι ήταν πολύ δύσκολα, κάτι μεροκάματα έκανε μόνο, πώς τα βγάζαμε πέρα είναι ένα άλλο θέμα. Όλοι ξέρουμε ότι με την κρίση η Οικοδομή χτυπήθηκε πρώτη. Άστα να πάνε.

Και χθές τελείωσε η άδειά μου. Να σας πώ την αλήθεια δεν μου άρεσε που θα πήγαινα στην δουλειά. Είχα συνηθήσει να κάθομαι, να ξεκουράζομαι, να μαγειρεύω για τον άντρα μου, να τρώμε μαζί και να μπαίνω στα blog φίλων και γνωστών και να ενημερώνομαι, να σχολιάζω και να βάζω θέματα στο δικό μου πολύ καλά και ενημερωτικά. Αλλά τα όνειρα και η καλοπέραση τελειώνουν πολύ γρήγορα. Τελειώσε η άδεια και τα κεφάλια μέσα. Επιστροφή στην ίδια καθημερινότητα, δουλειά-σπίτι-σπίτι-δουλειά.

ΟΚ μέχρι εκεί θα δυσκολευόμουν λίγο στην αρχή να προσαρμοστώ αλλά θα επανερχόμουν στην πραγματικότητα. Πήγα για δουλειά σήμερα. Πήρα τον καφέ μου και όταν έφτασα στην δουλειά είπαμε τα τυπικά: "τι κάνεις? πως πέρασες? όλα καλά?". Μετά ξεκινήσαμε το καθιερομένο εβδομαδιαίο γενικό καθάρισμα και όταν τελειώσαμε με πιάνει η κοπέλα και μου λέει: "Σαββίνα ξέρεις δεν έχει πολύ δουλειά και δεν μπορώ να τα βγάλω οικονομικά για να πληρώνω 2 άτομα, λίγα λεφτά μένουν για μένα κτλ.". Της λέω: "οκ, καταλαβαίνω, αλλά γιατί δεν μου το είπες νωρίτερα? το προηγούμενο αφεντικό μου έψαχνε για υπάλληλο. ΓΙΑΤΙ?". Μου λέει:"δεν ήθελα να σε στεναχωρήσω μέσα στην περίοδο του γάμου σου, πάρε την υπόλοιπη άδειά σου (2 ακόμη βδομάδες) για να βρείς κάτι και αν δεν βρείς για να σε βοηθήσω οικονομικά έλα για καμιά βδομάδα ακόμη. Και αν βρείς κάτι και έχεις χρόνο και θέλεις να έρχεσαι να κάνεις τα μανικιουρ". Δεν μπορώ να πώ είπε το ποιήματάκι της με το γάντι.Αααα σε αυτό της βγάζω το καπέλο...

Για να αλλάξει όμως την διακόσμηση του μαγαζιού έχει λεφτά...
Δεν το συνεχίζω γιατί θα βρίσω και δεν μπορώ από εδώ μέσα...
Το μόνο που νοιώθω τώρα είναι ένα τρέμουλο στον οργανισμό μου και ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΑΓΧΟΣ για το τι θα κάνω, πώς θα επιβιώσουμε ΓΑΜΩΤΟ? ΓΑΜΩΤΟΟΟΟΟΟΟΟΟ

Η πρώτη λύση που σκέφτηκα είναι να πάρω το παλιό μου αφεντικό μήπως έχει ακόμη ανάγκη για άτομο. Το έκανα αλλά η τύχη δεν ήταν με το μέρος μου, είχε βρεί την προηγούμενη βδομάδα κοπέλα. ΓΑΜΩΤΟΟΟΟΟΟΟ. Τι ώραία που είναι η ζωή??? Πόσο δίκαιη σε ανθρώπους καλόψυχους??? Αλλά δεν μπορώ να πώ η γυναίκα μου είπε:"να δώ πώς θα τα πάει με την καινούργια κοπέλα κανα 2-3 μήνες και αν δεν μείνει ικανοποιημένη θα με πάρει τηλέφωνο". Μια ελπίδα είναι και αυτή αλλά εγώ χρειάζομαι άμεσα δουλειά, λεφτά. Τα έξοδα τρέχουν, σε λίγο καιρό μπορεί ο άντρας μου να μην ξαναέχει δουλειά και τότε τι θα κάνουμε?? Θα μας φέρνεται τσιγάρα στη φυλακή....

Έχω τρελλαθεί. Το κεφάλι μου θα σπάσει. Τι όμορφη που είναι η ζωή??? Δεν συμφωνήτε???

Ξεκινάω από το μηδέν και δεν έχω κανένα πρόβλημα, νέα είμαι, δυνατή είμαι, θα παλέψω και θα ξανανικήσω (θέλω να πιστεύω) γιατί η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία...

Ψάχνω τώρα για δουλειά. Οτιδήποτε. Δεν θα κάνω διακρίσεις. Θέλω μια τίμια δουλειά, σε σούπερ μάρκετ, σαν καθαρίστρια, σε κομμωτήριο οτιδήποτε. Δεν με νοιάζει τι θα κάνω. Θέλω ένα 8ωρο με καλές αμοιβές εντός Αττικής βέβαια και να έχω χρόνο να εξασκώ και το επάγγελμά μου στα σπίτια για παραπάνω χρήματα.

ΤΙ ΩΡΑΙΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ??????

Με το καλημέρα σας, απολύεστε λόγω κρίσης........

Συγνώμη για το μεγάλο ποστ.
Συγνώμη για το χρόνο που αφιερώσατε για μένα.
Συγνώμη που είμαι εκτός εαυτού.
Ξέρω και λέω τις λέξεις "ΣΥΓΝΩΜΗ" και "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ".
Μου τις μάθαν οι γονείς μου.
Να είστε καλά σας εύχομαι.